பேறென்ன பேறே

 படைத்தவன் காட்டினானே பாரபட்சம்
புஜபலத்தோடு அகன்ற மார்போடு
திரண்ட தோளோடு நெடிய உயரத்தில்
ஆணை படைத்தான் அதனால் அவன்
காடு நுழைந்து மலையேறி கடல்தாண்டி
பனிமலையிலும் பாலைவனத்திலும்
தடம் பதித்தான் தனதாக்கினான்
சாகசம் செய்தான் சாதனை புரிந்தான்
அறிவியல் கற்றான் அரசியல் செய்தான்
ஆய்வுகள் ஆயுதங்கள் அவன் களங்கள்
ஆதிக்கம் செய்திட பிறந்தவனானான்
வல்லவன் என்றே செருக்கொண்டான்
வானத்தை வில்லாய் வளைக்கின்றான்
விரும்பிய வண்ணம் வாழ்கின்றான்

வெயில் படாமல் நிழலில் மெல்லியவள்
சமைந்தாள் சுமந்தாள் சமர்த்தாயவள்
சத்தமின்றி சமைத்தாள் சமுதாயத்தை
சாம்பல் தின்றாள் சோம்பல் மறந்தாள்
உதைத்து புரண்ட உருவை உணர்ந்தாள்
விண்ணென்ற வலிக்குப் பின்னே உதிர்த்தாள்
விண்ணுலகம் காணாத ஓர் அதிசயத்தை
செப்பு வாய் மார்பை சுவைக்கையில்
செல்ல மொழி குழலாய் ஒலிக்கையில்
சின்ன நடை தேராய் அசைகையில்
தாய்மை தவமாய் தாரக மந்திரமாய்
திசையெங்கும் முட்டி மோதி எதிரொலிக்க
இன்பத்திலும் துன்பத்திலும் வெடிக்கும்
வார்த்தை ‘அம்மா’ என்றாகிப் போனதில்
முழுதாய் பொருளை புரிந்துகொண்டாள்
மெளனமாய் அவள் பூரித்து நின்றாள்

பேறென்ன பேறே அவள் பெற்றது
ஆண்மகன் ஒருநாளும் அறியாதது
அதுவே ஆண்டவன் ஓரவஞ்சனை
தானாய் தாயை படைத்த வாஞ்சை
பெண்ணே நீ உன் சிறப்பை கவனி
சமரின்றி தனி சீர்மை போற்று இனி