சின்னவளே

 சின்னவளே பொன்மகளே 
சிறந்தவளே ஆளப்பிறந்தவளே 
கனிரசமே கவிதைக்கருவே 
பூமணமே தாயினமே 

சிரிக்க வேண்டும் நீ 
சிங்காரிக்க வேண்டும் 
இன்பச்சிறையினில் 
உன்னவனை அடைக்கவேண்டும் 

பட்டமாய் அவனை பறக்கவிடு 
நூலின் நுனியை இறுகப்பற்று 
வானிலைக்கேற்ப பரவசமாய் 
ஏற்றி இறக்கி பார்த்துவிடு 

அவன் நாவின் ருசியறிந்திடு 
அதன் போக்கில் விளையாடிடு 
நயமான நலத்தை கருதிடு 
கடிவாளமும் போட்டுவிடு 

தோளில் புதைந்து உருகி கரையட்டும் 
மடியில் புரண்டு சேயாய் மகிழட்டும் 
நிழலாய் தொடர்ந்து நிதமும் காக்கட்டும் 
நினைவெல்லாம் நீயாக இருக்கட்டும் 

ஆயுட்கைதியவன் ஆனந்தப்படவேண்டும் 
ஆணைக்குள் அடங்கிடும் ஆண்டவனவன் 
ஆதியும் அந்தமுமாய் அணைத்து நிற்பவன் 
அவனின்றி பேறெதனை நீ பெற்றிடுவாய்