சுபம்

 "முடிவா என்ன சொல்றான் உன் செல்ல மகன்?”

“உங்கள மாதிரியே பிடிவாதம் பிடிக்கிறான் உங்க அருமை மகன்.”

“அவ குலம், கோத்திரம் என்னன்னு தெரியுமா அவனுக்கு?”

“அவனோட குலம், கோத்திரம் என்னன்னே அவனுக்கு நினைவிருக்கான்னு தெரியல.”

“கல்யாணம்கிறது ஆயிரம் காலத்து பயிருடி!”

“எனக்கு தெரியுங்க. நானும் எங்கண்ணா,உங்க தம்பிங்க இவங்களயல்லாம் கூப்பிட்டு அவன உக்கார வச்சி பேசி சரிக்கட்டலாம்னு நினைச்சேங்க. ஆனா, எனக்கு இப்ப அவன் எதுக்கும் அசஞ்சி குடுப்பான்னு தோணல.”

“என்னமோ, அந்த ப்ரியாவ அவன் அடிக்கடி நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டி வந்தது எனக்கு முதல்லேர்ந்தே பிடிக்கல.”

“இந்த மட்டுக்கும் ரகசியமா அவன் நடந்துக்கலியேன்னு நினைங்க.”

“அதுக்காக வேத்து ஜாதிப்பொண்ண மருமகளாக்கிக்கிட சொல்றியா?”

“உங்க சிநேகிதர் மூர்த்தி மகன மாதிரி, துளசி மாடம் கதைல வர்ற மாதிரி ஒரு ஜெர்மன்காரிய கட்டிக்காம, என் சிநேகிதி சாந்தியோட மகன மாதிரி குஜராத்தி பொண்ண கட்டிக்காம தமிழ் பேசுற பொண்ணா இருக்காளேன்னு நினைக்கத் தோணுது.”

“ரொம்ப தாராள மனசுக்காரியா ஆகிட்ட போல!”

“காலம் மாறிகிட்டே இருக்கு. முழுக்க கோஎஜுகேஷன்ல படிக்கிறாங்க. ஆணும் பொண்ணுமா ஒன்னா ஆபீஸ் வேல பாக்குறாங்க.”

“அப்ப பெத்தவங்கள மதிக்காம தானா துணைய தேடிக்கலாமா?”

“இந்த இன்டர்நெட் காலத்துல அமெரிக்காவுக்கும் ஐரோப்பாவுக்கும் சர்வசாதாரணமா ஆபீஸ் வேலையா போற நிலைமைல நாமளும் கொஞ்சம் மாறத்தான் செய்யணும்.”

“நம்ம வீட்டு சம்பிரதாயங்கள் எல்லாம் விடாம கடைபிடிக்கிற நீயா இப்படி பேசுற?”

“பாட்டி காலத்துல மாதிரி விறகு அடுப்புலயா சமைக்கிறேன்? கேஸும் மைக்ரோவேவும் வந்தாச்சு. தாத்தா காலத்துல மாதிரி கட்டைவண்டிலயா பிரயாணம் பண்றோம்? வசதி, வாய்ப்புகள் நம்ம வாழ்க்கைமுறையையே புரட்டிப்போடலியா?”

“அதுக்காக அப்பன் சொல்ல மதிக்கக்கூடாதா?’

“கூட்டுக்குடும்பமா வாழ்ந்த காலத்துல மேற்படிப்பு, உத்தியோகம், வெளியூர்ல ஹாஸ்டல் வாசம்னு பொம்பளப்புள்ளங்களுக்கு கிடைக்காத விசயமெல்லாம் இப்ப சர்வசாதரணமாயிருச்சே! ஆணும் பொண்ணும் சுதந்திரமா வாழ்றது மாதிரி சுதந்திரமா சிந்திக்கவும், முடிவெடுக்கவும் ஆரம்பிச்சாச்சு. இப்ப உங்க வறட்டு பிடிவாதம் சரிப்பட்டு வருமா?”

“பிரமாதமா வாதம் பண்றியே! உங்கப்பா உன்ன வக்கீலுக்கு படிக்க வச்சிருக்கலாம்!”

“என்ன கிண்டல் பண்றத விட்டுட்டு உருப்படியா ஏதாவது யோசிங்க.”

“நிஜமாவே இந்த ப்ரியாவ நம்ம வீட்டு மருமகளா ஏத்துக்கலாம்னு சொல்றியா?”

“’உங்க காப்பிக்கு நான் அடிமையிட்டேன்’னு அந்த பொண்ணு அடிக்கடி அடுப்படி வரை வந்து சொல்லும்போது அவளப்பத்தி நல்லவிதமா நினைக்கத் தோணுது.”

“ஆஹா! உனக்கு யாராவது லேசா ஐஸ் வச்சா போதுமே, அவங்களுக்கு அடிமையா ஆயிருவியே!”

“இது ஐஸ் இல்லிங்க. இந்த மாதிரி வெகுளியா, வெளிப்படையா பேசுற பெண்கள இந்த காலத்துல பாக்குறது அபூர்வம். மகன் வேற பிடிவாதமா இருக்கான்...வந்துட்டான்..வந்துட்டான்..நீங்களே பேசுங்க.”

“என்னப்பா ரவி, நல்லா யோசிச்சிப் பாத்தியா? பெத்தவங்க நாங்க பொருத்தமா பொண்ணு பாத்து செஞ்சி வக்கிறதுதான் நல்லது.”

“ஏம்ப்பா திருப்பி திருப்பி அதையே சொல்றீங்க?”

“என் வயசுக்கும் அனுபவத்துக்கும் மதிப்பு குடுக்கவே கூடாதுன்னு நினைக்கிறியா? இல்ல, உனக்கு எது நல்லதுன்னு முடிவெடுக்கிற உரிமை எங்களுக்கு கிடையாதுன்னு சொல்றியா?”

“கூல்! டாடி! ஏன் இப்படி அனாவசியமா உணர்ச்சிவசப்படுறீங்க?”

“இல்லப்பா, ப்ரியா கண்ணுக்கழகா லட்சணமா இருக்கான்னு உனக்கு பிடிச்சிருக்கலாம். கல்யாணத்துக்கு அது மட்டும் போதாதுப்பா.”

“நாங்க ரெண்டு பேரும் கவர்ச்சி காதல் இதெல்லாம் என்னன்னு தெரியாத டீன் ஏஜ் பிள்ளைங்க இல்லப்பா. ரொம்ப நாளா பேசி பழகி ஒருத்தர ஒருத்தர் நல்லா புரிஞ்சிகிட்டு எங்களால அனுசரிச்சி குடும்பம் நடத்த முடியும்னு தோணுறதால எடுத்த முடிவுப்பா.”

“அப்படித்தான் தாலி கூட கட்டிக்காம குடும்பம் நடத்திட்டு கொஞ்ச நாள்ல சரிப்பட்டு வராம பிரியிற கூத்தெல்லாம் பாத்துக்கிட்டுதான் இருக்கோம்.”

“நாங்க அந்த ரகம் இல்லப்பா. தாலிங்கற வேலியோட தாம்பத்திய தர்மம் தவறாம கண்ணியமா குடும்பம் நடத்தத்தான் ஆசைப்படுறோம். எத்தனை கருத்து வேறுபாடு வந்தாலும் கடமை தவறாம வாழ்ந்து காட்டுவோம்.”

“கேக்குறதுக்கு நல்லாத்தான் இருக்கு.”

“பாக்குறதுக்கும் நல்லாத்தான் இருக்கும். இன்னும் ரெண்டு மாசத்துல என்ன அமெரிக்காவுக்கு 3 வருஷ கான்ட்ராக்ட்ல அனுப்பப்போறாங்க எங்க ஆபீஸ்லேர்ந்து. நான் சின்னப்பையனா இருக்கும் போது உங்க கல்யாண போட்டோல இல்லையேன்னு வருந்தியிருக்கேன். வயசான காலத்துல என் கல்யாண போட்டோல நீங்க இல்லையேன்னு நீங்க வருந்தக்கூடாதுப்பா. எனக்கு ஆபீசுக்கு நேரமாச்சி. நல்ல முடிவ எடுங்கப்பா.”

“ஆண்டவா! இதுதான் உன் சித்தம்னா நான் என்ன செய்ய முடியும்? சரி கிளம்புடி!”

“எங்க?”

“எல்லாம் அந்த ப்ரியா வீட்டுக்குத்தான். அவ அப்பா அம்மாகிட்ட பேசிட்டு அடுத்து ஆக வேண்டியதை பாக்கத்தான்!”

           *            *             *            *             *                  *

“என்னம்மா செல்லம்! திடுக்குனு முழிச்சியே! பையன் வயித்துக்குள்ள உதைக்குறானா?”

“ஏங்க, விடிகாலை கனவு பலிச்சிருமா?”

சிறகுகள்

 அச்சம் மறந்தது

ஓர் சிறகு பிறந்தது

நாணம் தொலைந்தது

இன்னொரு சிறகு முளைத்தது

நிமிர்ந்த நடையும்

நேர்கொண்ட பார்வையும்

அடுத்தடுத்து வந்தது

ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும்

பொதுவானது கற்பு

காதலன் தோளோடு நின்று

வாழும் கலை பயின்று

பேறனைத்தும் பெற்று

சொர்க்க பூமியிதில்

சின்னஞ் சிறு கிளியே

சிறகுகள் பெற்றாய்

வானம் உன் வசம்

வெட்கக்கேடு

 உலகம் உற்று பார்க்கிறது

ஆஹா ஓஹோ என புகழ்கிறது

மூட துக்ளக் மனம் மகிழ்கிறது

உண்மை என்னவென்று புரியாமல்

அப்பாடா ஒழிந்தது ஒரு போட்டி

வல்லரசு நாடுகளின் நிம்மதி

வலுவான முதலிடத்துக்கு முன்னேறி

புளியை கரைத்தோம் பல நாடுகளின் வயிற்றிலே

சின்னாபின்னமாய் சிதைந்து போகும் 

இப்பெருனாட்டின் பொருளாதாரம்

ஏற்றம் காண்பது எவ்வாறு என்றைக்கு

பகல்கொள்ளைகாரருக்கு பகிரங்க ஆதரவு

பாமர மக்களுக்கு மாற்றாந்தாய் கவனிப்பு

அறிவியல் வளர்ந்த நவீன யுகத்திலே 

கற்கால காட்டுமிராண்டி அறுவை சிகிச்சை

மோசடிக்காரர்களின் மோடி மஸ்தான் வித்தை

கைதட்டி ரசிக்க ஒரு கூட்டம் நாடெங்கும்

ஜனநாயகத்தின் நம்ம முடியா வெட்கக்கேடு

எது நிரந்தரம்

 நல் மருந்தாய் ஆகிடுமோ சித்தாந்தம்

நாலு விதமாய் நாலு பேர் பேசினார்

நலிந்த உலகம் தேறவில்லையே

நம்பியவர் பலர் நம்பாதவர் சிலர்

நல்லொழுக்கத்தை நன்மார்க்கத்தை

நல்ல மேய்ப்பன் மதத்தை ஈன்றாலும்

நவில்ந்தது போதை மிக தந்தாலும்

நாற்புறம் பாதை பிரிந்து நின்றாலும்

நிற்கவில்லை தேடுதல் மன வாடுதல்

நிலையாத உலகில் எது நிரந்தரம்

நவீன புத்தர்கள்

 அருள் வாக்கே உதிர்க்கிறார்

வாழ்க வளமுடன் என்கிறார்

பக்தியும் யோகமும் பெருகியதே

ஆன்மீகத்தில் திளைக்கின்றனரே

மன அழுத்தம் உந்தி தள்ளியதாம்

புது உலகின் போக்குகளின் விளைவாம்

பாவமனைத்தும் செய்த பின்னர் இவர்

பண்ணிய கொடுமைகளுக்கு வருந்தாமல்

பரிகாரம் எதுவும் செய்யாமல் நல்லவராய்

நடமாடும் நவீன புத்தர்கள் எத்தனை பேர்

இது என்ன விந்தையோ

 சாந்தி கமலா சரோஜா

ராதா விமலா சந்திரா

முகங்கள் நினைவிருக்கு 

பலர் பெயர் மறந்ததே

எங்கே இருக்கிறார்களோ

பள்ளிப் பருவ வசந்தத்தை

அதன் இனிய சுகந்தத்தை

இனிக்கும் தித்திப்பை

அசை போட்டுக்கொண்டா

மகனின் மகவாய் மாறி

பேரர்களின் தோழியாய்

இரண்டாம் குழந்தை பருவம்

மீண்டும் ஒரு வசந்தம்

வேறெப்படி இருக்கும்

தகவல் தெரியலையே

விடை பெற்றனர் சிலர்

வாட்டும் வலியில் சிலர் 

கிழவியும் குழந்தையும்

இணைந்த கலவையாய்

இது என்ன விந்தையோ

கவலை மறந்திடுவீர்

 சிறந்திடுவீர் பறந்திடுவீர் கவலை மறந்திடுவீர்

சின்ன சின்ன கண்ணோட்ட மாற்றங்களால்

சமாளிக்கத் தெரிய வேண்டும் என்கின்றனர்

சிரித்து சிந்திக்க வைக்கும் அறிவுரைகளால்

சிக்கலும் தொல்லைகளும் வாட்டும் போது

சமைந்து சிலையாய் நின்று விட வேண்டாமே

சற்றே நோக்குங்கள் சுறுசுறுப்பான அந்த நாயை

சிக்கிய பண்டத்தை உருட்டியது புரட்டியது பின்

சீ சீ தின்ன லாயக்கில்லை எந்த பலனுமில்லையென

சீந்தாது சென்றது அதன் மேல் சிறுநீர் பெய்துவிட்டு

தீபாவளி

 எண்ணங்கள் ஒளிரவும்

வண்ணங்கள் மிளிரவும்

வருகிறது விரைவில் தீபாவளி

வழக்கமான புலம்பல் கேட்கிறது

வெடிக்காதீர் பட்டாசுகளை

கொளுத்தாதீர் மத்தாப்பூ

பாழாகிறது சூழல் மாசினால்

பொய்யாய் வருந்துகிறார்

வீட்டுக்கொரு வாகனம் 

விடும் புகை தெரியவில்லை

நிரம்பின நீர்நிலைகள்

நீரையிழந்து மக்கா குப்பையால்

நோகாமல் தூக்கி எறிந்த

நெகிழி பைகள் கோப்பை தட்டுகளால்

கர்வமாய் உயர்ந்த கட்டிடங்கள்

வெட்டி வீழ்த்திய ஏராள மரங்கள்

கட்டிய கைபேசி கோபுரங்கள்

ஒழிந்தன பறவைகள் வீடுகள்

தயங்கவில்லை குழந்தைகளுக்கு 

குப்பையான துரித உணவு ஊட்ட

மாகி, பெப்சி, கோக், சிவப்பு கோழிக்கறி

எண்ணவில்லை கேடு விளைவிக்கும்

விஷமான பொருட்கள் நிறமிகள்

உள்ளே தடையின்றி செல்வதை

மறக்குது பாரம்பரிய கொண்டாட்டங்கள்

மறையுது ஆரோக்கிய பழக்கங்கள்

விழுங்குது நம்மை ஐபோனும் ஆண்ட்ராய்டும்

மாசாக்குவதோடு காசும் கரியாகுதாம்

ஜவுளிக்கடை நகைக்கடை விஜயம் 

நினைவுக்கு வரவில்லை சிவகாசியில் 

பிழைக்கும் எண்ணற்ற ஏழைகளும்தான்

அந்நிய பொருள் மோகத்தை கொளுத்தி

கலப்பட வாணிபத்தை சாம்பலாய் எரித்து

கள்ளமில்லா எளியோரை வாழவைப்போம்

யூனிசெஃப் வாழ்த்துமடல் அனுப்புவோம்

அர்த்தமுள்ள ஆனந்தமான பண்டிகையை

அழகாக அமர்க்களமாய் கொண்டாடுவோம்

மாணவன்

 மாணவன் அவன் என்றென்றும்

மாலை சூடிய நாள் முதல்

மண்ணுக்குள் போகும் வரை

மனையாளை படிக்கிறான்

முடியாத பாடத்திட்டமது

முடிவதே இல்லை பொருள் புரிய

முரண் நிறைந்த அகராதியில்

முணுக்கென்று கோபமும்

முறுவலுடன் கொஞ்சலும்

முன்னறிவிப்பில்லா வானிலைகள்

முழம் பூ போதுமாயிருக்கிறது

முத்துமணி மாலைகளும் கூட

மூலையில் வீசப்படும் சமயமுண்டு

முழி பிதுங்கி நிற்பதுண்டு

முன்னே போனால் முட்டு

முடங்கிப்போனால் குட்டு

முழுதாய் புரிந்ததே இல்லை

மதிப்பெண் பெற்றிட போராட்டம்

பெண்ணியத்தின் ஒளி

 திருவினையாக்கும் முயற்சியிங்கு கண்டே

திகைத்தேனே திருதிருவென விழித்தேனே
அடைத்து வைத்த பெண்ணிற்கு விடுதலை
தேடினான் மீசையும் முண்டாசுமாய் ஒரு கவி
உடைத்துவிட சொன்னான் மூட பழக்கங்களை
இருட்டிய பின் வெளியே செல்லலாகாது பெண்
இந்த சட்டத்திற்கு மாற்றி யோசித்த கூட்டம்
இருட்டிய பின் ஆணை வீட்டில் அடை என்று
இன்றொரு ஆணை இடுவதில் முனைப்பானால்
இருண்டு போகாதோ பெண்ணியத்தின் ஒளி

Inspired by a post from "The Indian Woman-A perfect blend of modernity and tradition":'You say we shouldn't go out after dark? Why not lock men indoor after 7pm instead?'

சொர்க்கம்

சிறுமையாலா கவிதைக்கருவாய்
ஏடுகளில் பாடுபொருளாய் ஆனாய்
தன்னிகரிலா தனிப்பிறவியே தனமே
மாதரசியே மாபெரும் சக்தியானவளே
மாண்புகளின் மொத்த அவதாரமே
மலை மேல் பிறந்து குதித்தோடி
காடும் வயலும் தாண்டி களைக்காது
வழியெங்கும் வளம் இரைத்தபடி
இலக்கை அடைந்தாய் இறுதியாய்
ஆழ்கடலில் சங்கமித்தாய் கரைந்தாய்
கங்கையே உவப்புடன் இனிப்பிழந்தாய்
உப்பாய் மாறிப்போனாய் ஏற்றாய்
மணவாளன் அடையாளத்தை
சரணாகதியிதுதானோ சொர்க்கம்

பெண்ணின் பெருமை

யாருக்கும் பொருட்டில்லை பெண்ணின் பெருமை
தனியாய் அவள் மதிப்பு தெரியவில்லை அன்று
தெரியவிடவில்லை நம் ஆணாதிக்க சமுதாயம்
கொழு கொம்பை பின்னிப்படரும் கொடியவளென்று
தந்தை கணவன் மைந்தனென என்றும் ஆண்மகனை
சார்ந்தேயிரு என்றான் மனு பரம்பரையாய் தொடர்ந்த
மூளைச்சலவையில் மயங்கி மழுங்கி மங்கி மங்கை
சுய பலமறியாது அடிமையாய் கிடந்த காலம் முடியுது
ஆளில்லா கோட்டையில் அரக்கனால் சிறைப்படுத்தி
வாடிய அரசகுமாரி ஆண்டாண்டு காலம் காத்திருந்தாள்
அரசகுமாரன் வந்து விடுவிக்க என்று கதை சொன்னால்
இன்றைய குட்டிப்பெண் அலுத்துக்கொள்கிறாள் அழகாக
அரக்கனை சாமர்த்தியமாய் சமாளித்து வெல்லாமல்
அயலான் உதவிக்கு வர காத்திருப்பது மடமை என்று
பிறந்துவிட்டது புது யுகம் பொலிவுடன் விழித்தெழுங்கள்
பொல்லாத சாத்திரத்தை கதைகளை மாற்றி எழுதுங்கள்

காப்பி

 அகத்துள்ளே முகிழ்கிறது பரவசம்
அங்கமெல்லாம் பரவும் ஒரு சுகம்
முதலில் ஈர்க்கப்பட்டது மூக்கு
தெய்வீக மணம் காற்றில் வர
பொங்கும் நுரை கண்ணில் பட
தவித்த நாக்கு அடையும் சாந்தி
சொட்டு சொட்டாய் உள் வாங்கும்
திட்டமான தித்திப்பு சரியான சூடு
தேவருடன் உறையும் அந்த கணம்
வழங்கும் தேவாமிர்தம் காப்பியின்
சர்வதேச தினமின்று கொண்டாடிட
மகிழ்ந்திட கூடுவோமதை குடிக்க

விசாரம்

தருமே தைரியம் உச்சகட்ட சோதனை
தாளாதினி என்ற உள்ளத்து வேதனை
தீர்த்திட துடித்தாள் தொடரும் கொடுமை
தயங்காது கொட்டினாள் தன் மனச்சுமை
உளதோ துளி அன்பு உன் உள்ளத்தில்
உக்கிர வேடம் பூண்டாள் மனையாள்
உன் அடிமையாய் வாழ்ந்தது போதும்
உன் சகவாசம் எனக்கினி வேண்டாம்
சிறையை விட்டு வெளியேறுவேன்
சிறகை விரித்து சுதந்திரமாய் பறப்பேன்
சிறுமை கண்டின்று பொங்கிவிட்டேன்
சிற்றேவல்கள் இனி என்னிடம் செல்லாது
எங்கு போகிறேன் என்ன செய்கிறேன்
என்றினி என்னை நீ கண்காணிக்க இயலாது
அங்கே போகாதே இங்கே நிற்காதே அம்மம்மா
அநியாய அடக்குமுறை ஆணாதிக்கமம்மா
பொங்கியவளை பொரிந்து தள்ளியவளை
பொறுமையிழந்தவள் புருஷன் தடுத்தான்
பரிதாபமாய் தன்னிலைதனை விளக்கினான்
புரியாதவளைப் பார்த்து உரைத்தான் இப்படி
வெறியுடன் அலையுதிந்த மனிதர் கூட்டம்
வேரோடு நம்மை வெட்டி சாய்க்க துடிக்குது
விதம் விதமாய் நம்மை சுற்றி வளைக்குது
விஷப்புகைகளை நிதம் நம்மேல் வீசுது
மின்சார மின்னணு கொடூர கருவிகள்
மொத்தி சாத்தும் கொலை மட்டைகள்
மெத்த ஆபத்து ஸ்தலங்களையுனக்கு
மொத்தமாய் தடை செய்து வைத்தேனடி
விவரமாய் விளக்கவில்லை பாவி நான்
வில்லங்கமாய் போனதடி என் விசாரம்
விவகாரமேனடி எனை விட்டு செல்லாதே
விளங்கிக்கொண்டவள் விரும்பினாள் பதியை

உய்யுமோ உலகம்

 முடியவில்லை இளைஞர்க்கு
ஆமை போல் ஐந்தடக்க
கடை விரித்திருக்கு பாவம்
வலை விரித்திருக்கு ஊடகம்
முடியவில்லை முதியோருக்கு
தாமரை இலை நீராய் வாழ
கண் காது வாய் மூடி இருக்க
உய்யுமோ உலகம் கூறுவீர்​

சந்தேகம்

முகிழ்க்கிறது மனதில் சிறு சந்தேகம்
முகவரிதான் மாறி வந்துவிட்டேனோ
முதுமை நிறைந்த முகம் எதிரிலே
முழி இடுங்கியதை மறைக்கும் மை
முழுதாய் பஞ்சுபெட்டியாய் தலை
முகச்சுருக்கம் குழி விழுந்த கன்னம்
மூதாட்டியிவள் என் பள்ளித்தோழிதான்
மூளையிலுறைத்ததென் முக லட்சணம்

Tatalivshortstory contest entry

 The storm signals were unmistakable. The air was tense and charged. This is not how the house was used to be when he returned in the evening. He was clueless about the war mode his darling wife was adopting. No sweet smile. No kind greeting. Her eyes glared in rage.

After much coaxing and petting he made her open her mouth and regretted it the next moment! She spewed venom. Clearly the matter was grave and deserved deep investigation.
"We made everyone envious. We are couple made for each other," he persisted.

"Huh! Made for each other! I was a fool once to believe so. Not now, sir. Not after you showed your true colours as a tyrant tying me to a peg," she shot back relentlessly.

"I really don't remember ever standing your way! I showered you with love and gifts. Didn't I?"

"Yes, like feeding a caged parrot with fruits and nuts!" she added with vengeance.

"Was I ever displeased with you? Ever been angry with you?", his argument, not willing to give up.

"Not so long as I stayed within your eyesight and earshot! I must remain within your radar!" What spiteful words!

"Do you interpret my extreme concern for you as distrust?" he asked in shock.

"What? Did you say extreme concern for me? Sounds so loverly, dear sir! I am neither a damsel in distress nor you a gallant knight! What blah-blah!" she sniffed.

"Why do you refuse to believe what I say?" he in an agonised tone.

"Why? Because in my eyes you are an arrogant despot unwilling to release the reins!"

She said with finality.

"I'm leaving you. Do you think I can't survive alone?" she asked throwing her head back nonchalantly. “This is my decision: I shall spread my wings and fly where I want to. You shall not control me with your tall orders and admonitions about where I shall go and where not!"

“Are you seriously thinking of breaking the wedding vows we took together?" he asks in utter disbelief.

"Damn those wedding vows! Until death doth part us! Huh! Death shall part us if our paths do not part now, I swear!"

"Do you realise the meaning of what you are saying?" He could not believe his ears.

"Yes, I do. Your unjust restrictions suffocate me! The stifling slavery gives me sleepless nights and suicidal thoughts!"

"You have not specified what sparked off  this explosion!" He was still groping in the dark.

"Ah! Now you ask me! Why do you keep insisting on the area of my movement? Why? Why? Why don't you allow me to go freely to where I want? I hate your orders, 'don't go to that room, that hall, that shop, that corner ...'and so on. Why do you monitor my whereabouts?" The caged bird's agony, it was. The prison conditions she had suffered.

"Oh, my darling!" I impatiently burst out at last, "How scared I am about the consistent warfare mankind wages against us! I dread to think of you fainting fatally in the fumes they create, the coils they burn, the electric, electronic traps they use! They are armed with lethal weapons like electrically charged bats to deal deathly blows on us! Their war strategies are advancing with alarming alacrity! How can I remain undaunted by their deadly intent and cunning snares? How relentlessly I watch and survey areas of potential threat and hasten to warn you! My darling wife, why did you fail to understand my intention? My heart throbs for you and for you alone! How can you be unaware of my deepest concern for you? How wretched I feel to be so grossly misunderstood! A fool I have been in not having been more explicit! Will you forgive me, my sweetheart?"

"Oh. my God! How blind I have been to my darling hubby's boundless love! Sorry, my dearest, for not understanding your good intentions. Blessed am I to be locked in your choking embrace!" she cooed coyly.

இணையம்

இல்லையே இது போல் இன்பம்
இணையில்லா துணை இணையம்
இறைந்து கிடக்கும் செய்திகள்
இறைக்க வற்றா தகவல்கள்
இனிய பல விளையாட்டுக்கள்
இணைந்து கதைக்க தோழிகள்
இதுதானொரு அதிசய யந்திரம்
இகலோகத்தின் புது மந்திரம்

பொய்கள்

என்புகளுக்காக கவசமாய்
பாதுகாப்பு பெட்டகமாய்
பார்க்க லட்சணமாய்
தசையும் சதையுமாய்
பூசி மெத்தி கடைசியாய்
தோலெனும் உரை மாட்டி
பத்து மாசம் கருவிருளில்
பல்லாண்டு பளீர் ஒளியில்
என விதித்து வந்த மெய்யில்
ஏனோ இத்தனை பொய்கள்

குறையொன்றுமில்லை

 கொண்டாடுவோம் தலை மேல் கூரை உள்ளதென
கும்பி குளிர குடிக்க கஞ்சி தினமும் கிடைக்குதென
கோபமோ தாபமோ பகிர்ந்திட குடும்பம் உளதென
ஊனமின்றி பிறந்த நமக்கு குறையொன்றுமில்லை

கோவில்கள்

 தொழுதிட வேண்டும் தெய்வத்தை
குழுமிட வேண்டும் குடும்பமாய்
தழுவிட வேண்டும் தானங்கள்
எழுதிட வேண்டும் நன்னெறிகள்
கழுவிட வேண்டும் அழுக்குகள்
நழுவிடாத சம்பிரதாயங்கள்
பழுதில்லா கொண்டாட்டங்கள்
இதற்குத்தானே கோவில்கள்

மனக்குரங்கே

 வர வர அதிகமாகுதுன் பிடிவாதம்
எல்லாம் தெரியுமென்ற அகம்பாவம்
சொல் புத்தி சுய புத்தி தொலைந்தது
நில்லாது அலைந்து நிலைதடுமாறுது
பகுத்தறியாது பேசி கொட்டமடிக்குது
அடக்கமுடியாதென் மனக்குரங்கே

புதியது

 சுவை இது புதியது
தேனாய் இனிக்குது
தனிமையே சுகம்
சாதனையே தவம்
பூட்டுகள் உடைந்து
அச்சங்கள் மறந்து
துணை தயவின்றி
அணங்கின் காலம்

Be natural

 Be natural is the new mantra

Parade not like lifeless mummies

Masked in fakes and makeups

No more artificial beauty aided

With synthetic scents and dyes

And a smartly tailored structure

Explore and enjoy the original glory

Of the skin’s own smell and texture

Unharmed by unwanted care and cure

Lo! The inner soul’s light glows bright

Through each and every feature no doubt

Be Nature’s child, not a made-up creature.

புதிய விளையாட்டு

 பொன்மானைப் பிடிக்க அன்று ஓடினர் ராமலட்சுமணர்
போக்கிமானைப் பிடிக்க இன்று ஓடுவர் உலகமாந்தர்
அவர் கையில் இருந்தது குறி தப்பாத வில்லம்பு ஆயுதம்
இவர் கையில் இருப்பது குறி நோக்கிய கைபேசி காமரா
பாரெங்கும் பரவி விட்ட புதிய விளையாட்டு
பரபரப்பான இன்னுமோர் கலியுகக் கூத்து.

Duty

 (Building up syllable by syllable)

Bright
Is light
In the sky
Do you know why
To begin the day
With hopes and thoughts gay
Find new chances everywhere
And discover your duty here
Is to build bridges, break barriers
May negative prophesies be proved false!

Doubly Strong

Doubly Strong

(Yet another unselected entry for TOI story contest!)

Doubly Strong
'Are you sure, Rhea?' asks my mother.

'Of course I'm. Survival of the fittest, mother. I'm not going against Darwin. Also I don't want unnecessary scars on my body.'

It's a known fact that we are all born to die. And frankly, I don't understand why it has to be made into such a big deal. If it were not for my mother I would have said that to the bunch of people outside my house, some of them with young kids, shouting slogans, waving placards, literally wanting me to cut one of my beating hearts out. "Save A Life. Donate!" they shout.

For someone who is one in billions, 7.125 billion to be exact, I expect to be treated better. Scientists are still befuddled regarding my condition that gave me two hearts in my mother's womb. But years of research and sticking needles into me have led them nowhere, and they have labelled me as a freak mutation. It's so rare - literally one in all humankind - that they didn't even name the anomaly (as they call it, I will call it awesomeness). I wanted to name the condition myself, something on the lines of Rhea's Heartsawesome but the doctors aren't thrilled with the suggestion. Instead they want to cut one of them out and save a life. Huh?

An IQ of 180, increased concentration, exceptional athleticism and a phenomenal metabolism rate - are just the few boring benefits of an increased blood circulation. Why would I ever give that up?

I am resolute in my decision and I have declared it in no uncertain terms. There ends the topic. I refuse to allow it to spoil my delightful enjoyment of the scrambled eggs in my plate.

From across the breakfast table my father beams an assuring, approving smile. 'I fully agree with you, my little girl! Ignore the clamouring crowd outside our house. I shall send them away discreetly.'

That is my dear father. He has always been my best friend and supporter. I cannot help wishing my mother came out of her old-fashioned concepts and customs.

Mother's ideas of womanhood are pathetically unrealistic and outdated in our modern world. She has very crazy notions about a woman's duties as a wife, mother and all other roles.

I have heard her consoling our servant maid who suffers hell in the hands of a drunkard husband. Mother advises her to be patient and submissive and to hope for his reformation. The wretch, the maid's husband, does not support his family. Actually the rogue beats her up to snatch her hard-earned money to buy liquor. The irresponsible beast deserves to be put behind the bars. The stupid woman lacks the guts to avail her rights for getting legal help and protection from such endless domestic violence.

I simply can't understand why women, whatever their social status is, refuse to become aware of their legal rights and moral powers. Well, it is virtuous to have a sacrificing nature, I agree. But do the persons for whom the sacrifices are made deserve them? It is odious to see women who are devoid of self-respect. How can they prefer to live in squalor enduring all kinds of injustice and brutality and not seek emancipation? But it is heartening to see slow changes in this sordid scenario.

As I finish my hearty breakfast I can plainly see mother is disappointed with my decision. 'What these people are demanding is atrocious!' I reassert.

'They are only appealing to your softness towards suffering humanity, Rhea!' mother gently argued.

'I am tender-hearted, I do want to alleviate the sufferings of underprivileged people. I am charitable enough to donate food, clothes and money which fortunately we have in abundance. But giving away an organ, even if it is extra, is completely a different matter, is it not? Money can be easily earned but not the God's gift of an extra heart! I am going to jealously guard it as my precious treasure! There is no rethinking to be done on it!' I stand my position.

Hearing Sushma honking her scooty's horn for me I start running to the gate after a hasty goodbye to my parents. With me in the pillion seat Sushma carefully weaves through the small crowd gathered in front of our house. We both love our daily morning routine of going to the swimming pool. On the way we usually stop at the book store, visit a friend or do some other errand.

After a few minutes of vigorous swimming we take a break to have a little chat. I know Sushma is curious to know about the commotion in front of our house. She lives in the same street and has been with me in the same school and college. We are thick friends and there are no secrets between us, not even the love affair between me and her brother Suraj who after finishing his higher studies in the United States has come back to help his father in the management of their family's business empire.

After listening to my account of the incident of sick people demanding me to donate my extra heart she pats my hand with empathy, 'It is your personal choice, Rhea! Nobody has the right to pressurise you to do anything against your wish. Don't fret over the miseries of other people unnecessarily.'

'I cannot for a moment think of donating my heart to these people, Sushma! Certainly not! Doctors may be obsessed with saving the lives of their patients. That is their profession. Their concern. Not my calling. Not my mission.'

Not wanting to dwell on the subject we plunge again into the pool and enjoy the activity joyfully like two carefree fish. Life is wonderful. It is a gift to be able to live it to the full.

After reaching home I leisurely go through the regular ritual of of pampering my skin and hair with the proper nourishments. My next programme is browsing. On my way to the computer desk I momentarily stop near the new books bought in the morning. They can wait till the night, I decide. I first check my mail and then jump into my favourite strategy games, word games and sudoku all of which never fail to invigorate my brain.

When I am about to log out I hear mother setting the table for lunch. I enter the dining hall with a healthy appetite inhaling the aroma of the hot, spicy dishes mother specialises in. I give her a bear hug wanting to make up for the disappointment I caused her in the morning.

Father walks in calling cheerfully, 'Hello, my pretty girls! I am famished!' Mother waits on us filling our plates with tasty, wholesome food. Mother's culinary skills are extraordinary. Father and I retire into the hall with a large bowl of ice cream in hand.

Mother's favourite magazine lying on top of others on the small table near the sofa catches my eye. 'Surrogacy flourishes in India' flashes the cover story. 'Ouch! That is another sanctifying service of woman - lending her womb to pompous childless couples bent on bringing forth heirs with their genes!' are my words of exasperation.

'My dear child, often it is not the money but a noble sense of service which motivates the surrogate mothers,' comments my father. 'Noble! My foot! Adoption is nobler, is it not, father?' Father nods his head in affirmative clearly indicating his not being in the mood for debating the topic.

'Well, it is time for my beauty sleep. I must get up early and spruce myself before my tennis match with Suraj in the evening,' I announce and after a light peck on father's cheek I run upstairs to my room.

In the evening Suraj greets me with his usual charming smile, 'Hi, cutey pie! you look gorgeous!' I accept the compliment with a gracious smile.

'What was the racket in front of your house in the morning that I heard of, sweetie?'

'Heart patients have an eye on my extra heart!' I reply with a sigh.

'Why don't you give it to them if they want it, my sweetheart?' he asks winking mischievously.

'I might if it were a hairpin I'm wearing on my head is what they wanted!' I shrug my shoulders in disdain.

'Ah! I think you are scared of the operation theatre and the masked surgeons with scalpel in hand! So, you are chicken-hearted and not double-hearted as everybody thinks!' he teases me. I glare at him angrily.

'Oh! Come on, baby! You are clinging to your toy, you mean kid! No sharing! No caring!' he continues his banter.

I turn my back and begin to walk away. He pulls me back, 'Don't leave me, my little piggie! I shall perish without you!'

'Why do you want a heartless girl, may I know?' I gnash my teeth.

'Heartless? Oh! My darling! You have two hearts, my awesome girl!' he exclaims with eyes wide in awe and adoration.

'You decide one heart is enough for me, you male chauvinist pig?' I hiss looking straight into his eyes.

He gently takes me into his arms. 'I decide to be the luckiest man on earth who can proudly show to the world how three hearts beat as one in two bodies!' he whispers softly in my ear.

I melt at his sincere words. I know very well that he is the last man on the planet to assume he can order about his wife or any other woman for that matter according to his whims and fancies. An ecstatic moment it is to know I have found my soul mate in the tall, naughty, young man standing beside me looking into my eyes with ardour.

Being doubly blessed is the overwhelming emotion I find myself reeling under - not because of my awesome gift of double hearts alone but also the realisation that the heart of the most awesome man on earth is ready to throb in unison with my two hearts. As I take the tennis racket in hand I feel a doubly strong joie de vivre rushing through my body and soul.

The Rail track

The Rail track

(Another unselected story sent for TOI story contest!)

It was still dawn when I stepped out of the cab and walked towards the entry gate of the Delhi airport. The early morning February air was pleasantly cold.

I was travelling to Bengaluru to attend a college friend's wedding. It had been four years since we graduated from the same college. This wedding was also going to be a reunion of our batchmates. But what I didn't know was that the reunion would begin much ahead of time; right in the queue in front of the airline counter.

I was almost sure it was she. Same height! Same long hair! Same complexion! Curiosity had my eyes glued to her. And then about 60-odd seconds later, when she turned, she proved me right. My ex-girlfriend stood two places ahead of me in that queue. We had never met after the college farewell.


She was Leela, the girl whom I had followed crazily for four years in college and whom I had resolutely put into the dark corners of memory for the past four years after leaving college. Leela, the lovely maiden stood out in any crowd like the lofty moon in the night sky amidst a million stars.


She was a typical Tamilian girl from a small town in Tamil Nadu inheriting the characteristic features and beliefs of her native state. Her wheatish complexion which differentiated her from the majority of the fair-skinned girls of our college was in a way advantageous to her. Her face did not change colour, either to redness or paleness betraying the emotion rushing inside her. The skin humbly took the back seat leaving other facial features to take care of the drama. Be it surprise, shock, anger, mockery or hatred it was her eyes, nostrils, lips and eyebrows that moved most appropriately to convey her inner feelings with unfailing accuracy.


Yes, Leela's bright, expressive face was her chief attraction. If face is the index of the mind Leela's face was definitely the index of her intelligent, passionate and brave soul. She had very strong likes and dislikes. She tenaciously held on to her beliefs of what is right and wrong. She was an admirable blend of all that is beautiful in the old and new generations.


She did not, for example, yield to peer competition in any matter-fashion or perspective. She did not like to blindly follow the crowd. Her long and neatly plaited hair made her prominent among the girls who wore their short hair loose. Neither her manner nor her dress was ever sexy or provocative. Her demeanour commanded respect from even the worst roguish boys in the college. Her uncompromising policies and body language kept the excitement-seeking boy friends at bay and they rather preferred to chase and win more susceptible specimens of the female species.


It was no wonder then that I who am an exact male version of her personality was drawn to her. The attraction was mutual. It was Platonic love that prospered as the years passed. We were biding our time to make our intellectual union a physical one weighing all the mundane considerations of money and family consent. We were confident of settling down in decent jobs and getting the consent of our parents who were very reasonable and understanding.


Smooth sailing it was till one Sunday morning in the hectic, emotionally tense last semester of our college life when she called me to come and meet her in her hostel reception hall. An elderly man and a young man were with her. She introduced them to me as her father and cousin, the son of her father's sister who lived in the same town where her family lived. She introduced me to them as her close friend hailing from their neighbouring district in Tamil Nadu.


They were pleased to meet me. We all went to a hotel and had lunch together. When we were seated and the waiter approached us with the menu cards Leela's cousin playfully snatched the menu card from her hand saying, "Don't I know what silly stuff you like to eat and your favourite sweet lassi at the end?" She giggled contentedly.


I felt something stirring inside me. Throughout the course of the meal both of them went on chatting like childhood chums are wont to do and her father looked on indulgently. The beast that had been dormant within me all these years yawned, stretched and opened its claws.


She did not seem to be conscious of my grim silence. When the time came for them to part both seemed to have so much more still left to share. He said fondly to her,"You know, my mother and sister never stop talking about the picnic we had during your last visit." And pat came her eager reply,"Oh! How I enjoyed the festival at our family shrine and all the colourful traditions that were followed elaborately!"


The wild beast inside me now stood up and I could hear it growl with bared teeth. Neither had she elaborated on the good times spent in her town with her kin nor had I showed interest in learning about them in detail.


Next few days passed in busy schedules of project submissions and preparations for final exams. I had no chance of talking with Leela at leisure. Even in the midst of my busy work I could not escape from the ordeal of listening to the persistent growl of the wicked beast inside me.


Her cousin seemed to have come suddenly like a bolt from the blue. How confident was I of my dame's love for me! All of a sudden I found myself torn between pangs of diffidence and insecurity. What primal instinct was this? What male dominance and possessiveness over one's woman was I experiencing?


In this new, strange trauma I found it extremely difficult to concentrate on my studies. I had in hand a lucrative job obtained in the placement interviews conducted by companies visiting our campus. I almost panicked losing it by failing in the final semester's exams. But suppressing all my rational thinking the wild beast reared its head and craved to draw blood.


I rummaged my suitcase and found in its bottom an old photograph of my mom flanked by my younger sister and my cousin who was the daughter of my mom's brother. On a Sunday evening I called Leela and asked her to meet me in the park where we usually met.


I must have looked a sight for as soon as she came near me she exclaimed,"Ram! Why do you look so haggard? Are you overstraining yourself for the coming exams?"


I managed to laugh drily and bluffed,"I am perfectly all right. I wanted to show you something." I pulled out the photograph and stuck it under her nose, "Can you guess who these ladies are?"


She was clueless and said, "You tell me!"


"It is my mom and the one on her left is her daughter and the one on her right is her niece whom she wants to be her daughter-in-law," I declared triumphantly.


Her eyes narrowed and I could sense her body becoming stiff. "Oh! Your mother wants? What about you? Do you want to marry her?" she enquired with sharp shrewdness.


I shrugged my shoulders with calculated indifference and asked, "Why not?"


Her eyes narrowed to a slit and she hissed through clenched teeth, "Are you joking?"


I was immensely pleased. "I am not. Why should I?"


She continued in the same tone, "Were you not serious then when you described your dreams of your future life with me as your wife?"


This gratified me inexplicably. "And all the time you had been dreaming about joining hands with your Prince Charming of a cousin!"


Now she paused. It all seemed to dawn on her. Being the intelligent woman she was she easily saw through my jealous anger. But the revelation seemed to flare up her righteous indignation. She was clearly enraged. She asked with ominous calmness, "What is your final decision, may I know?"


I was a bit shaken by the threatening seriousness in her voice. But her pompous manner and unshaken firmness challenged my male ego. So I replied flippantly, "Our parents know what is best for us, don't they?"


Her nonchalant retort was:"We seemed to have independently taken the responsibility of deciding our destiny ourselves!"


I shot back, "If you decide to change your mind, what prevents me from changing my mind?"


She spat fire, "You, idiot! What puts such nonsensical ideas into your head?"


I was not ready to admit the Othello syndrome that had me in its diabolic clutches. My condescending reply was, "Cool! Cool! And mind your words, my young lady!"


She got up with iron resolution, angrily clapped her hands in a mock farewell gesture and rasped, "Good riddance!" With those words she walked away with her head held high in the air.


The college farewell party took place in a couple of days. We had behaved like complete strangers during the party as if we had never met each other before.


Now when I see her in the queue in front of me about to journey in the same plane to the same destination to attend the same function I cannot understand my own feeling, much less the look in her eyes when they met mine.


I could see from outward signs that she too was still unmarried. The rail track lines run together all the way. But do they meet at any point? Do they, can they, ever touch each other? It is clear disaster if they try to.