தடை

 தியாகம் செய்யணுமாம்
மகள் வளர்ந்ததும்
அலங்காரமாய் பூணுவதை
மருமகள் வருமுன்
ருசியாய் தின்னுவதை
அவ்விருவர் தடை
இன்பம் அனுபவிக்க
எந்த நொந்த கிழம்
சொன்னதிது அறியேன்
நேரெதிர் என் வாழ்வில்

சந்தோசம்

 ஐயா புது யுகமிதில்
படித்தவன் பாமரன்
யார் அறிவாளியென
அறிந்தேன் கதையிதில்
குறுக்கு சந்தொன்றில்
ஒருநாள் ஷோக்கான
குட்டிப்பூனையொன்று
தன வாலை உயர்த்தி
சுற்றி சுழன்று நெடுநேரம்
ஆடக் கண்டது ஓர்
பெரிய பூனையுந்தான்
என்ன செய்கிறாய் என்றது
மிடுக்குடன் குட்டிப்பூனை
பெரிய படிப்பு படித்தேன்
வாலில் உள்ளது சந்தோசம்
என்றே கற்றதையொட்டி
பிடிக்க முயல்கிறேன் அதை
என்றவுடன் சொன்னது 
பெரிய பூனை எளிமையாய்
நான் பெரிய படிப்பேதும்
படித்தேனில்லை ஆயினும்
அறிவேன் சந்தோசம் என்
வாலில் உள்ளதென என்
வேலைகளை நான்பாட்டுக்கு
செய்து வர வால்பாட்டுக்கு
என் பின் வருகிறதாக்கும்
அதனுடன் சந்தோசமும்
சாதாரணமாய் சொல்லிவிட்டு
கிளம்பியது சோலியைப் பார்க்க

இலக்குகள்

 
விஞ்ஞான வளர்ச்சியில் விளைந்த யந்திர புரட்சியால் உலகில் மக்களின் வாழ்க்கைத்தரம் உயர்ந்துவிட்டது. கட்டைவண்டியில் பயணித்த காலம் போய் ஜெட் பிரயாண காலம் வந்துவிட்டது. புறாக்காலில் கடிதம் கட்டி அனுப்பிய காலம் போய் ஈ மெயிலில் நொடியில் தொடர்பு கொள்ளும் வசதி வந்துவிட்டது. காலம் பொன்னாகவே ஆகிவிட்டது.
உலகம் சுருங்கி மின்னணு கிராமமானது. உள்ளங்கையில், விரல் நுனியில் உலகம் கட்டுப்பட்டுக் கிடக்கிறது. இன்றைய மனிதன் தன் மூதாதையர்களை விட மிகவும் சுகவாசியாக, ஆரோக்கியமாக, நீண்ட ஆயுளுடன் வாழ்கிறான். இதெல்லாம் அறிவியல் ஆராய்ச்சியால் கண்ட ஆரோக்கியமான விஷயங்கள்.
நிஜமும், நிழலும் சேர்ந்தே இருப்பது போல இந்த அபரிமிதமான வளர்ச்சிக்கு ஆரோக்கியமற்ற பக்கவிளைவுகளும் சேர்ந்தே வளர்ந்து பெரும் பிரச்சினையாகிவிட்டன.
அதற்காக காலச்சக்கரத்தை பின்னோக்கி நகர்த்த முடியாது, கூடாது- மின்சாரத்தை மறந்துவிட்டு மெழுகுவர்த்தியுடன் இருளில் புழங்க முடியாது. பிரச்சினைகளை அலசி ஆராய வேண்டும், அறிவுபூர்வமாக தீர்வு காண வேண்டும்.
மூன்று தலைமுறைகளுக்கு முன்னால் பெரிய வீடுகளில் அண்ணன், தம்பி குடும்பத்தினர் கூட்டமாக வாழ்ந்து வந்தனர். பொது வருமானம், பொது பராமரிப்பு, பொது நன்மைகள். அனைத்து வயதினருக்கும் போதுமான கவனிப்பும், போதுமான பாதுகாப்பும் இருந்தது. அடுத்து உத்தியோக நிமித்தமாய் இளம் தலைமுறையினர் கூட்டுகுடும்ப முறையிலிருந்து பிரிந்து வெளியூரில், வெளிநாட்டில் வாழத்துவங்கினர். அடுத்து வந்தது பெண்களும் வேலைக்கு செல்லும் புதுப் பழக்கம். முன்பும் பள்ளிகளில், ஆஸ்பத்திரிகளில், அரசு அலுவலகங்களில் பெண்கள் வேலை பார்த்தார்கள். அவர்கள் விகிதம் சிறியது. அவர்களெல்லாம் பெரும்பாலும் கணவனை இழந்தபின் தன்னைத்தானே கௌரவமாக காப்பாற்றிக் கொள்ள நினைத்தவர்கள், கல்யாணமே வேண்டாமென முதிர்கன்னிகளாய் இருந்துவிட்டவர்கள், வெளியே போய் வேலை செய்வதில் சம்பாதிக்கும் காரணத்திற்கு நிகராக ஒரு சேவை நோக்கத்தையும், அதற்காக சிற்சில தியாகங்களை மனமுவந்து செய்யும் மனப்போக்கையும் கொண்டவர்கள்-இப்படித்தான் இருந்தது நிலைமை.
இன்றோ பெண்கள் வேலை செய்யாத இடமே இல்லை.. அரசு அலுவலகங்களில், வர்த்தக நிறுவனங்களில், வங்கிகளில், சாஃப்ட்வேர் நிறுவனங்களில் என சிறிதும் பெரிதுமான பல அலுவலகங்களில் பெண்கள் பணிபுரிகிறார்கள். இந்த இடங்களில் இவர்களுக்குப் பதிலாக பணி புரிய ஆண்கள் இல்லையா, ஆண் ஜனத்தொகை குறைந்துவிட்டதா? இல்லை. பெண்களுக்கு தங்கள் சாமர்த்தியத்தை நிரூபிக்க வாய்ப்புகளும், ஆதரவும் அதிகரித்துவிட்டன. படிப்பில் முன்னேறி வேலை வாய்ப்புகளை போட்டியிட்டு கவர்ந்து ஆண்களை விட அதிக முயற்ச்சியுடன் பணியிடங்களை கைப்பற்றிக்கொண்டிருக்கின்றனர். இதை எத்தனை ஆண்கள் உணர்ந்து உண்மையாக முன்னேற- பெரும்பான்மை பணிகளை தக்கவைத்துக் கொள்ள- முயல்கிறார்கள்? திறமை குறைந்த, வேலையில்லா இளைஞர்கள் கூட்டம் பெருகி வருகிறது. பெண்களை சீண்டுவது, சமூக விரோத செயல்களில் ஈடுபடுவது எல்லாம் அதிகரித்துவிட்டது.
ஆண்கள் மட்டுமே சம்பாதிப்பவர்கள், குடும்பத்தை சம்ரட்சிப்பவர்கள் என்ற கருத்து மறைய ஆரம்பித்துவிட்டது. பெண் சம்பாத்தியத்தில் குடும்பத்தின் வசதிகளும், வளர்ச்சியும் கிடைப்பதில் கௌரவகுறைச்சல் எதுவும் இப்போது கிடையாது.
குடும்பங்களில் பணத்தேவைகள் பெருகிகொண்டே போகின்றன. வயிறார உண்ணவும், முழுதாக உடுத்தவும், ஆரோக்கியமாக வாழவும் மட்டும் விரும்பும் எளிய மனப்பான்மை மறைந்துவிட்டது. மேலும் மேலும் வசதிகள் தேவைப்படுகின்றன. சந்தையில் விற்கும் அனைத்தின் மேலும் ஆசை வருகிறது. போதுமென்ற மனமில்லை. எதிலும் திருப்தி அடையாத, இருப்பதை விட்டு பறப்பதைப் பிடிக்க முயலும் மனோபாவந்தான் எங்கும் பரவியுள்ளது. வரதட்சிணை கொடுமை குறையவில்லை. ஒரு பெண்ணின் திருமணம் இன்னமும் ஒரு மிகப் பெரிய செலவினமாகவே இருக்கிறது. இவையெல்லாம் பெண்களை வேலைக்குச் செல்ல உந்தித்தள்ளும் காரணங்கள். இருநூறோ, இரண்டாயிரமோ, இருபதாயிரமோ சம்பளமாக வாங்கிவிடமென்ற முனைப்புடன் எல்லா தட்டுகளிலும் பெண்கள் சுறுசுறுப்பாக இயங்குகிறார்கள்.
பின்னணி இப்ப்டையிருக்கும்போது பெண்ணின் தாய் பதவிக்குத்தான் சோதனை பெரிதாக வந்துள்ளது. முன்பு போல முழு நேரத்தையும் தன் குழந்தைக்காக ஒதுக்க முடியவில்லை. அன்னையின் அன்புக் கவசம் விலகி எடுப்பார் கைப்பிள்ளையாக வயதான பாட்டியிடம், கூலிக்கு அமர்த்தப்பட்ட தாதியிடம் வளர வேண்டிய சூழ்நிலை. பள்ளிப்பிராயத்து பயங்களும், ஆசைகளும், கவலையற்ற, களங்கமற்ற மனப்பான்மையுமில்லாமல் வயதுக்கு மிஞ்சிய முதிர்ச்சியுடன் அனுபவங்களை சந்தித்தாகவேண்டிய கட்டாயம். பெரிய மனுஷ தோரணையுடன் நடந்துகொள்ள வேண்டிய நிர்பந்தம். குருவி தலையில் பனங்காய். 
குழந்தையின் ஏமாற்றங்கள் விபரீதமாக வடிகால் காண்கின்றன. பெற்றவளின் குற்ற உணர்ச்சியும் குழந்தையை கண்டிக்க தடையாய் இருக்கிறது. இருபக்கமும் அடிமனதில் இழப்பு உணர்ச்சி. ஈடுகட்ட இருக்கவே இருக்கிறது பணத்தால் வாங்க முடிந்த அநாவசிய ஆடம்பர சுகங்கள். உடல் உபாதைக்கு மருத்துவர்கள் இருப்பது போல் மனச்சிதைவை தீர்க்க மனோதத்துவ நிபுணர்கள் தோன்றியுள்ளனர். 'நாயை அடிப்பானேன்.....சுமப்பானேன்?'
ஆணுக்கு நிகராய் பொருளாதார மேம்பாட்டுத்துறையில்நுழைந்துவிட்ட பெண்ணின் பிரத்தியேக, ஏகபோக தாய் ஸ்தானம் ஆட்டம் கண்டுவிட்டது. பிறந்த சின்னஞ்சிறு சிசுவுக்கு பரிந்து பாலூட்ட, பள்ளி செல்லும் பிள்ளைக்கு காது கொடுத்து ஊக்குவிக்க, தோளுக்கு மேல் வளர்ந்துவிட்ட பருவப்பிள்ளைக்கு வழிகாட்ட பெண்ணிற்கு இப்போது பொழுதில்லை, உடல் பலமில்லை, ஆசையில்லை. புதிய தொடுவானக்கள் விரியக்கண்டவள் பந்தயக்குதிரை போல் ஓடுகிறாள். அனுபவித்து வாழ வேண்டிய இல்வாழ்க்கையை, அந்தந்த கணத்து சந்தோஷங்களை, வருங்கால தூண்களை செதுக்கும் சிறப்பான பணியை சில பல லகரங்களுக்காக இழந்து வருகிறாளோ இன்றைய பெண் என்றே தோன்றுகிறது.
கணவனும் மனைவியும் தங்கள் அலுவலகத்தில் இடமாற்றம் கிடைக்காமல் வெவ்வேறு ஊர்களில், வெகு தொலைவில், வருடக்கணக்கில் பிரிந்திருந்து ஆளுக்கொரு குழந்தையுடன் குடித்தனம் செய்வது வேடிக்கையான விஷயம். என்ன மிஞ்சுகிறது இங்கே? வாலிப வயதின் இனிமையான தாம்பத்தியமும், சகோதர பாசமும், ஒருவருக்கொருவர் அன்னியோன்யமாய் பகிர்ந்துகொள்ளும் குடும்ப உறவும் பலியாகவில்லையா?
குடும்ப உறவுகள் போற்றப்படாத அந்நிய கலாச்சாரத்தின் அமசங்கள் நம் நாட்டிலும் அரங்கேற ஆரம்பித்துவிட்டன. வயதான பெற்றோர் சுமையாய் போனார்கள்-முதியோர் இல்லங்கள் முளைத்தன. பிள்ளைகள் சுமையாய் போனார்கள்-குழந்தை காப்பகங்கள் அவசியமாகிவிட்டன. 
இன்று பிரபலமாகிவிட்ட சித்தாந்தம்: பெண் சந்தனமல்ல, பிறருக்காக தன்னைத் தேய்த்து அழிந்து போக. பெற்றோர், கணவன், குழந்தைகள் யாருக்காகவும் தன் சுய அபிலாஷைகளை அடக்கிக்கொள்ளப்போவதில்லை. போலியான அந்தஸ்தும், வறட்டு கௌரவும் கானல் நீராய் துரத்த இப்பிறவியின் உவப்பான இன்பங்களை விட்டு வெகு தூரம் விலகி விலகிப் போகிறாள். எதை இழந்து எதை அடைகிறாள்? இலக்குகள் மாறிவிட்டன!

Until divorce doth part us

 Until divorce doth part us

“Marriages are made in Heaven” is the good old saying. The newly added clause is “ and  they are broken in divorce courts”.

It is a serious matter of concern that the institution of marriage is gradually losing its respectability and stability. There is an alarming increase in the rate of divorce in India, a country known to be traditionally conservative.

Divorce has been a common occurrence in the West for more than two generations. Men and women change their partners as easily as changing their dress. Marriage vows no longer bind them till death as they did in the past. Famous personalities are known to create a sensation by cancelling their marriage just a few hours after walking up to the altar.

What has happened to the solemnity of marriage? Why is divorce, the legal separation, becoming increasingly popular all over the world? Why do husbands and wives now choose this easy, quick solution to marital maladjustments? Why do they decide their marriage is irreparable?

A number of factors like change of lifestyles, lack of parental guidance, shifting of priorities from moral values to material comforts, emancipation and empowerment of women through their education and opportunities for economic  self-sufficiency and an overall shallow perception of life’s meaningfulness lie behind this modern malady.

In the past. In our Indian patriarchal society men were wielding gigantic powers. They ruled as lords inside and outside the home. Women were almost slaves surrendering themselves unquestioningly to the menfolk who were the decision-makers.

Women could not protest against a drunkard husband, an unfaithful husband or a cruel, beating husband. Such masculine attributes were looked upon as normal. Indignities and insults were part and parcel of the life of married women. They got accustomed to subjugation and servitude.

That is not to say women were utterly unhappy or they led a thoroughly wretched life. It is only to emphasise the status of women in the family and society- perhaps a little above cattle and chattel!

With the advent of a social Renaissance in the last century brought about by great thinkers and leaders many of the evils afflicting women were eradicated. Illiteracy, child marriage, sati and woes of widowhood are some.

Women who were hitherto confined to home and hearth stepped out into the wide world outside and became aware of their legal rights and choices. Many positive results were the outcome. A totally more enlightened society of intelligent families emerged.

But the pendulum now seems to swing to the opposite extreme. Women who had evinced utmost endurance for centuries are now thinking of renouncing the virtue of patience completely. A defiant unwillingness to adjust to disagreeable circumstances or happenings is observable. All that should healthily boost woman’s self-confidence are now sadly nurturing an unpleasant arrogance and over-confidence in her.

Nowadays the marriage age for women is rising higher and higher. Past the age of tender malleability, with deep-seated preferences, tastes, habits and beliefs,a woman entering into marriage finds herself at a disadvantage regarding adjustment, in strong contrast to her mother and grandmother.

Girls who patiently adjusted themselves to teachers in schools, elders and siblings at homesuddenly turn antagonistic and uncompromising to husband’s relatives. In-law confrontations are a major cause for divorce in India. Harassments associated with dowry are also fuelling separations.

Ego clashes between the couple are more common when both husband and wife are earning members of the family. In the past generations there was a clear allocation of work for men and women. But now household chores are no more taboo to men. Men wedded to career women have to share domestic workload inevitably. Though men know it is only fair to help at home, generations of male chauvinism embedded in their genes makes it tough for them to bend, to adjust to their new role.

Woman in spite of her new emancipation and empowerment, in spite of increasing awareness about gender equality is not able to conquer the hard facts of her biology. She has to cope with her inherent physical weaknesses associated with menstruation and childbirth. The stress and strain of career women can be so taxing as to affect their physical and emotional stamina.

At such times lack of sufficient sympathy and cooperation from the husband can be highly disappointing and devastating paving the way for estrangement. It is not difficult to visualize scenes which make the home a battlefield. The wife’s financial independence encourages her to assume a stand of nonchalance. The male ego finds it hard to brook disobedience.

Formely, there was a stigma attached to a divorcee; people looked askance at her. But keeping abreast of advanced countries of the world thought patterns in India also have changed. Divorce is no more anathema to us. Bright prospects await a divorcee. Hence women feel no regrets, have no scruples about pushing accumulated petty quarrels to the steps of divorce courts.

For a dependent wife of former times scope for freedom was nil. Bleak were the chances of her parents accepting her back. The sordid conditions of solitary living have now changed completely. There are any number of women’s hostels to provide shelter and plenty of job opportunities for skilled, educated women. So many women do not wish to compromise to the demands of their marriage partners be they fair or not.

A surprisingly unforeseen factor seems to be working behind many marriage misfortunes: the small family concept which has taken root in most of the educated families. One or two children in the family of the present times enjoy a more pampered life than the children of bigger families of former times. They grow up having their way without much necessity to give in to anyone for anything. The pangs and pleasures of sharing are unfamiliar to them.

When they grow up they marry a person who grew up in the same egoist manner. Then marriage becomes a fencing game of offences and defences. Neither of them is willing to give in. The ultimate and only solution, they think, is divorce. Do either win by this decision? Is life going to turn into a quest for a more suitable partner? Do the bruises of the first marriage get completely healed over the subsequent marriages? Without a compromising/adapting mentality will not the search for the perfect partner be wearisome and futile?

Despite their academic achievements, excellent intelligence many men and women are in reality immature kids emotionally. They revel in a meaningless game of tit for tat and end up in divorce spoiling a meaningful relationship. In most cases divorce is sought for silly, untenable reasons. Mountains are made out of molehills. Solvable problems are blown out of proportion to look like insurmountable hurdles.

Life is not a bed of roses. When a man and a woman born and brought up in entirely different background/surroundings start living together as married couple, when they get to know each other’s likes and dislikes very closely disagreements and arguments are bound to arise. They should be sorted out, talked over and ended amicably. But in today’s world of haste and impatience, of competition and short-term goals couples resort to divorce with little or no attempt to patch up. Of course, it could be highly excruciating  for one party to keep on suffering patiently. But it pays in the end, does it not? Easily frustrated young people fail to realize this.

In today’s nucleus family system, the absence of experienced, wise elders to smoothen the frictions, to pacify the warring parties is a great loss to the couple and the children. The children are the worst affected by divorce. It is a pity the parents do not stop to consider the trauma and sense of insecurity their wards are forced to experience for no fault of theirs. There is no predicting in what ways and how deeply divorce will affect the children.

Next to elders of the family marriage counselors are the second best choice for saving marriages.

In today’s world of cultural globalization there is a glaring openness about sex and sensuality. Even in India inhibitions are shed, thanks to the omnipresent, omnipotent Media. Temptations are teeming everywhere and indulgence in sensual pleasures is the fashion of the day. As a natural corollary marital infidelity and suspicion on the part of either of the partner is becoming more evident: a fertile ground for reaping divorce.

Curiously, there is another important complication leading to divorce. Increasing pressures at workstations are generating this new malady of the era: impotency. A valid reason for divorce. Modern woman is not coy like her grandmother. She refuses to sacrifice like her mother. She lives for her only. Her needs are the top priority. Aching for instant results is the general mood prevailing today.

Gone are the days of self-effacing, satisfied, sagacious women whose maternal instincts ruled over their mind and body, who lived for others thereby finding their own lives meaningful. Unlike the women of the past era today’s women are not willing to suffer meekly any form of violence, physical or verbal abuse from their men. And pathetically men are struggling yet to come of their inherited smug, wrongly defined masculine superiority. 

Marriage is no more an art of living for each other. People live in the present without thinking about the future. The increase in divorce rate is a clear reflection of the hard, businesslike, insensitive approach to love and life.

True love forgives and forgets. Today’s love does not. We find a very saddening trend fast eroding faith in the virtuous institution of marriage and heralding a beastly trend of living together fashion. What more are we to live on to witness?

கொடுமை

 மறுபேச்சு பேசாமல்
தரக்குறைவைத் தாங்கி
மக்கள் மாக்களாய்
மாறுகின்ற கொடுமை
நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே
காடழிக்க காத்திருக்கு
அக்னி குஞ்சொன்று 
ரௌத்திரம் பழகியே
என்னென்று சொல்ல
எப்படி விவரிக்க
பொங்கும் ஆத்திரம்
வார்த்தை தின்றதோ
வாய் செத்ததோ
பித்தாகி திகைக்க
அனலாய் மூச்சு
துருத்தியாய் வீச
அக்கிரமத்தை சொல்ல
அமைதியை தேட
தவிக்கிறேன் நழுவும்
நிதானத்தைப் பற்ற
முயல்கிறேன் நானும்
முடியலையே இன்னும்
குலக்கொழுந்தொன்று
பசுந்தளிரொன்று எங்கள்
பால்வடியும் முக செல்வன்
ஒன்பது வயது பாலகன்
பாட்டியுடன் கொஞ்ச வந்த
அழகிய விடுமுறையில்
பத்து நாளுக்கு முந்தைய
வயிற்றுபாதை திரும்பவே
கூர்மதி கொண்டவளாம்
அனுபவமுள்ளவளாம்
என் பின்னே பிறந்தவளாம்
மருத்துவம் பயின்றவளாம்
எதற்கும் ரத்த பரிசோதனை
பார்த்திடலாமென பரிந்துரைக்க
கையில் கொடுக்கப்பட்ட
சோதனை முடிவுத்தாள்
அணுகுண்டை போட்டது
கிட்டதட்ட நான்கு பங்கு
வெள்ளை அணுக்கள்
சொல்ல நா கூசும்
பொல்லாத நோயின்
காலனின் கைப்பிடியை
கொடிய வேதனையை
சுட்டிக் காட்ட அதிர்ந்தோம்
சிதைந்தோம் மொட்டையாய்
எச்சரிக்கை முறையாய்
சுமக்காத சீட்டினை கண்டு
சீறிய என் தங்கையும்
வேறிடத்தில் மறுபரிசோதனை
செய்திட பணிக்க இரவும் 
துவங்கிட காத்திருந்தோம்
மறு நாள் மறு சோதனை 
முடிவை கையில் வாங்க
வார்த்தது பாலை வயிற்றில்
அந்த இரண்டாம் சோதனை
ஒரு கோளாறுமில்லையென
கண்ணகியாய் எரிக்கக்
கிளம்பியவளை நிறுத்தி
பொறுமை புகட்டினர்
நகரின் உச்ச தரம் கொண்ட
சோதனை கூடத்தில்
மறுநாள் மூன்றாம் முறை 
சோதனை முடித்து அதிலும் 
இருக்கவில்லை பிழையேதும்
சிறந்த குழந்தை நிபுணரையும்
கண்டு தெளிந்த பின்னும் 
ஆறவேயில்லை எனக்கு
நுகர்வோர் நீதிமன்றத்தில்
தண்டனை பெற்றுத் தராது
குடும்பம் அடைந்த துயர்
கொஞ்சமும் ஆறாது
என்றே ஒற்றைக்காலில்
நின்றவள் முதல் சோதனை
மையத்தின் தலைமையை
தொலைபேசியில் அழைத்து
நடந்ததை விவரித்தேன் 
இது நீதியா நியாயமா
நெஞ்சு பொறுக்குமா
அடுக்குமா இக்கொடுமை
பத்திரிகையில் கிழிக்கட்டுமா
கோர்ட்டில் வழக்காடட்டுமா
தொழில் தர்மம் இதுதானா
குமுறினேன் கொதித்தேன்
மழை இன்னும் பெய்திட
காரணனாய் ஒரு நல்லவன்
மறுமுனையில் இருந்து
என் எரிமலையை 
அப்படியே உணர்ந்து
கண்ணியமும் கொள்கையும்
கொண்ட கனவானாய்
கொள்ளை பணிவாய்
மன்னிக்கக் கோரி
எளிதில் மன்னிக்கும் 
சாமானிய குற்றம்
இதுவல்லதான் என்றும்
உடனடியாய் விசாரித்து
நடவடிக்கையாய் அக்கொடிய
தவறு செய்த அலுவலரை
பத்து நாள் பணிநீக்கம் செய்து
பழிவாங்கும் திட்டத்தை என்
மனதிலிருந்து துடைத்தானே
நொந்த மனமும் உடலும்
என்று முழுதாய் தேறுமோ