நீயம்மா

 நீயம்மா நீயேதானம்மா
உன் விதியை எழுதுவது
அடிபட்டு மிதிபட்டு அபலையாய்
கண்ணீரில் உழல்வாயா
கல்வியும் காசுமிருந்தும்
அவலமாய் வாழ்வாயா
எதையெல்லாம் சுமப்பாய்
எத்தனை காலம் ஏமாறுவாய்
தியாகச்சடரே தெய்வமே
தேயத்தான் சந்தனம்
எரியத்தான் கற்பூரம்
உன் சந்நிதியிலிருப்பது
சாத்தானா தேவனா
தகுதியுள்ளவனை இருத்து
துஷ்டனை துவம்சம் செய்
அண்டத்தை ஆளும் நாயகியே
ஆக்கும் அழிக்கும் சக்தியே
வழி காட்டும் ஜோதியே
பலியாகாதே வீணே ஈனருக்கு
பலமாகு விளக்காய் வாழ்வதற்கு

பாம்பிற்கு விஷத்தையும்

தேளுக்கு கொடுக்கையும்

பரமன் ஏன் கொடுத்தான்

இழப்பதற்க்கினி ஏதுளது

உயிர் மட்டுந்தானே மிச்சம்

போர்வீரக்குண்டோ அச்சம்

உயிர் அவர்கென்றும் துச்சம்

போரில் வலிக்குமோ சாவு

பகைவனிடம் தோல்வியளவு

கவ்விய தர்மத்தை சூது

துப்பிட காத்திருப்பாயா

நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையேயென

நெக்குருகிய நல்வீணை பாரதி நீயா

கயமை கண்டு வெகுண்டு

பொசுக்கக் கிளம்புவாயா 

அவன் கண்ட அக்னிக்குஞ்சாய்

திக்கெட்டும் கொட்டட்டும் முரசு

அறியட்டும் அடக்கிப் பழகியவர்

அழியுமினி அதர்மமும் அநீதியுமென

தடம் பிறளா தேவியே

தன்மான வீரியே

களம் வெல்ல வருவாயா

கோபுரங்கள் சாய்வதில்லை

கணக்குகள் தவறுவதில்லை

காலப்பந்து உன் கையில்

கலங்காதே கவலை விடு