பதறுதே நெஞ்சம்

பதறுதே நெஞ்சம் ஈரக்குலை நடுங்குதே

பற்றி எரியுதே பசுமைகாடொன்று

தானாய் எரியவில்லை

எளிதாய் எரிந்துவிடாத அடர்வனமது

தென்னமரிக்க அமேசான் காடானது

காசாசை பைசாசமாய் பிடித்தாட்ட

பதவியிலிருப்போர் பச்சைக்கொடி காட்ட

பாதகச்செயலொன்று அரங்கேறுதே

பச்சைவனங்களின்று கொளுத்தப்படுதே

ஊழித்தீயொன்று பகாசுரப்பசியுடன்

விழுங்குதே வனவிலங்குகளை வண்ணப்பறவைகளை

நீந்துகின்ற அபூர்வ வகை உயிரினங்களை

வாயில்லா ஜீவன்கள் செய்த பாவமென்ன

நரகத்தீயில் வெந்து சாம்பலாவதற்கு

அறிய வகை பல்லுயிரும் பரிதாபமாய் எரியுதே
ஐயகோ! ஆதிகாலந்தொட்டு ஆங்குரையும்
நவீன நாகரிகத்தின் கறைபடியா பழங்குடியும்
பலியாகும் அக்னி குண்டம் அல்லவோ
வேள்வியிது வெட்கக்கேடு வேதனை

பூமிக்கோளத்தின் சுவாசப்பையை கிழித்து

எந்த சுகமான காற்றை சுவாசிப்பாரோ

எந்த செல்வ செழிப்பில் மிதப்பாரோ

ஆடுமாடு மேய்க்க பயிரிட்டு பணத்தையள்ள

பரந்த நிலம் வேண்டி பாதகமிதுவென்னவோ

பச்சைக்காட்டை அழிப்பதா பாலைவனம் தேவையா

இயற்கை பெருங்கொடை அறியா மூடரா

மழைத்துளி இலகுவாய் இறங்க இயலாத

சூரிய ஒளியும் உட்புகவொண்ணாத கருங்கூரையது

அந்தோ எரியுதே! வெந்து தணிந்தது காடென்று

இதையா சொன்னாய் என் புதுமைக்கவியே?

கூசாத பெரும்பாவமிதை கரும்பாறை நெஞ்சந்தான்

செய்ய துணிந்துவிட்ட வேளையிலே

அநியாயமாய் சுவாசக்காற்றை இழக்க

நாமும் நம் சந்ததியும் அல்லலுற

சொல்லொணா துயரம் கொள்ள

கைகட்டி பார்த்திருப்போமோ

இறையே நரகத்தீயில் உலகை அழிப்பதுதான்

உன் திருவுளமோ எமதூதரை ஏவினாயோ

பசுங்காட்டையும் பல்லுயுரையும் கொளுத்திட

ஏனிந்த சோதனை மரண வேதனை

இன்னலின்றி வாழவிடு

சக்தி கொடு தீதினை எரிக்க

குதிகால் வலி

 ஐம்பது வயதை தொட்ட பெண்களில் பலருக்கு குதிகால் வலி என்ற அவஸ்தையைப் பற்றி தெரிந்திருக்கும் என நினைக்கிறேன். கடந்த ஒரு வருடமாக எனக்கும் அதே அவஸ்தைதான்.

மகளுக்கு திருமணம், அவளது பேறு காலம், மகனுக்குத் திருமணம் என அடுத்தடுத்து வேலைகளும், போதிய ஓய்வின்மையும், அதிக அலைச்சலும் கூடிய அந்த காலகட்டத்தில்தான் குதிகால்களின் மத்தியில் விண்ணெண்ற வலி தோன்ற ஆரம்பித்தது. அலைச்சல் முடிந்து, போதிய ஒய்வு எடுத்த பின்னும் வலி குறையவே இல்லை. ஆஸ்பத்திரிக்குச் செல்லவோ பயம்.

சுற்றிலும் விசாரித்ததில் மாதவிடாய் நின்ற பெண்களில் இதுபோல் குதிகால் வலி இல்லாத பெண்களை விரல்விட்டு எண்ணிவிடலாமெனத் தோன்றியது. ஆளாளுக்கு விளக்கங்களும், வைத்தியங்களும் சொன்னார்கள். உடல் எடை கூடுவது ஒரு காரணமாகக் கருதப்பட்டது.

நம்மில் பலருக்கு நாற்பது வயதுக்கு மேல் உடல் எடை என்பது நம் கட்டுப்பாட்டில் இல்லாத ஒன்றாகி விடுகிறதே! உடம்பில் ஈஸ்ட்ரோஜன் குறைந்ததால் இயற்கையாக ஏற்படும் வயோதிக மாற்றத்தால் குதிகாலில் வலி என்றார்கள்.

கால்களை வெதுவெதுப்பான வெந்நீரில் சிறிது நேரம் வைத்திருந்து பார்த்தாயிற்று. அளவு கொடுத்து விசேஷமாக செய்து வாங்கிய மைக்ரோசில் செருப்பை வீட்டிற்குள் அணிந்துகொண்டு நடக்கலானேன். வெளியே செல்லும் போது அணிவதற்கு அக்குபங்க்சர் செருப்பு.

மருந்துக்கடைகளில் பிரத்யேகமாக விற்கும் ஸ்டாக்கிங்க்ஸ் போன்ற ‘ஆங்க்லெட்ஸ்’ அணிந்து பார்த்தேன். விதம் விதமாய் தைலங்கள் – யூகலிப்டஸ், வேத கோடாரி, ஃபிராஞ்ச் ஆயில் – எல்லாம் தடவிப் பார்த்தும் பலனேயில்லை.

‘எலும்பு வளர்ந்திருக்கலாம், ஆபரேஷன் செய்ய வேண்டியிருக்கும்’ என்றும் சிலர் குண்டை தூக்கிப் போட்டார்கள். ‘இது எலும்பு தேய்மானம்தான். இதற்கு மருந்தேயில்லை’ என்று அடித்துச் சொன்னவர்களும் உண்டு. பயந்து, பயந்து எப்போதாவது பொறுக்க முடியாமல் வலி மாத்திரைகளை சாப்பிட்டவளிடம்

‘ஸ்டீராய்ட் ஊசிதான் போட்டாக வேண்டும்’ என்று சிலர் பீதியைக் கிளப்பினார்கள்.

என் கால்வலி கலாட்டாவால் ரொம்ப நொந்துபோன என் குடும்பத்தினர், உருப்படியான வைத்தியம் பார்க்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்தியபின், ஒரு எலும்பு ஸ்பெஷலிஸ்ட் டாக்டரை அணுகினேன். என்னென்ன டெஸ்ட்டுகளோ, எவ்வளவு செலவோ என்றெல்லாம் கலக்கத்துடன் சென்ற என்னிடம் மிகவும் ஆறுதலாக பத்து வருடத்துக்கு இந்த குதிகால் வலியை தள்ளிப் போடுவது மிகவும் சுலபம் என்றார். அப்போதைய வலிக்கு ஐந்து நாளைக்கு மாத்திரைகள் தந்துவிட்டு வலி குறைந்ததும் எளிமையான பிஸியோதெரபி எக்ஸர்சைஸ்களைச் செய்து வரும்படி கூறி அனுப்பிவிட்டார்.

‘கொஞ்ச காலத்திற்கு அதிக பளுவை தூக்கக் கூடாது. அடிக்கடி மாடிப்படி ஏறக்கூடாது. காலை அதிக நேரம் தொங்கவிட்டபடி அமர்ந்து நீண்ட தூரம் ரயிலிலோ, பஸ்ஸிலோ பிரயாணம் செய்வதைத் தவிர்க்க வேண்டும்’ என்றார்.. பொதுவான யோசனையாக உடல் எடை கூடாமலிருக்க உணவில் கிழங்குகளை குறைக்கச் சொன்னார்.

பயங்கரமான சிகிச்சைகளை, செலவை எண்ணி பயந்த எனக்கு இவ்வளவு ஈசியாக டாக்டர் சொல்லிவிட்டது பெரிய நிம்மதியாக இருந்தாலும், அவர் சொன்ன இந்த சின்னச் சின்ன எக்ஸர்சைஸால் குதிகால் வலி போகுமோ, போகாதோ என்ற அவநம்பிக்கை ஏற்பட்டது.

ஆனாலும் மிகுந்த கீழ்ப்படிதலுடன் செய்ய ஆரம்பித்தேன். முதலில் சில நாட்களுக்குப் பெரிதாக முன்னேற்றம் தெரியாமல் கவலையாகக் கூட இருந்தது. விடாமுயற்சியுடன் தொடர்ந்து செய்த பயிற்சியால் சில வாரங்கள் கழித்து, முதலில் ஒரு காலில் வலி முற்றிலும் போய்விட்டது.அடுத்து மற்றொரு காலிலும் வலி கிட்டத்தட்ட போய்விட்டது. எனக்கே இது நம்பமுடியாத ஆச்சரியமாய் இருக்கிறது.

ரத்த ஓட்டத்தை சீராக்கி, தசைகளை நன்றாக இயங்கச் செய்து எனது நீண்ட நாள் கால்வலியை விரட்டிய எளிய (மாஜிக்?!) எக்ஸர்சைஸ் இதுதான். கால்கள் தரையில் பதியும் வண்ணம் ஒரு நாற்காலியில் அமரவும். பாதத்தின் பத்து விரல்களையும் இருபது முறை உள்பக்கமாய் மடக்கி பின் விரிக்கவும். அடுத்து இருபது முறை முன்னங்கால்களை உயர்த்தி தரையை தட்டவும். அடுத்து முன் பாதத்தை ஊன்றியபடி குதிகால்களை இருபது முறை தரையைவிட்டு மேலே உயர்த்தி இறக்கவும். இந்த மூன்று பயிற்சிகளையும் தினமும் காலை மாலை இரு வேலையும் கண்டிப்பாகச் செய்ய வேண்டும். அது போகவும் இடையே எத்தனை தடவை சாத்தியப்படுகிறதோ அத்தனை தடவை செய்யலாம்.

இவ்வளவு எளிய வைத்தியம், பலனளிக்கும் வைத்தியம், பக்கவிளைவுகளில்லாத வைத்தியம் இருப்பதை குதிகால் வலியால் அவதிப்படும் அனைவரும் அறிந்துகொள்ள வேண்டும்

my debut book

 My debut book! "My Garden of Words" is a compilation of my short stories, dramas, poems and reflections. It is published by Notionpress. An awesome done by them. The book is available in Notionpress online store and amazon.in and flipkart. All my friends and relatives have shown great appreciation for the book. My school friend's review is a sample: "Dear PP, finished reading the first 5 stories. I can feel your presence in every line. The storyline is simple, straightforward and gripping till the end. Surprise element at the end is good. You have natural flair for description. Keep it up. Congrats. Rest of the comments later."

A letter to the Editor, The Hindu.

 Sir, — The article rings an alarm. Let not our present-day women be carried away by the liberties they find themselves showered with.

With power and freedom come responsibility and majesty. Let them fulfil the vision of our forefathers who dreamt of them as dignified, dauntless women.

Pavalamani Pragasam,
Chennai

(published in the "Letters to the Editor" in The Hindu dated Jan.6, 2005 under the heading Women and freedom.)

Love's Labour's Lost

 Ravi was searching for his close friend Rahul all over the campus. At last he found him sitting in a dark corner with his chin cupped in his palms.
"Rahul! Why are sitting here? I searched for you everywhere! Boy, you look sad!"
"Sad?" Rahul snorted. "It is a very mild epithet, Ravi! My world has come to an end! I want to die!"
Ravi was shocked at his friend's words.
"What makes you feel so gloomy, my buddy?"
"Gloomy! Yes, Ravi. I am sinking deeper and deeper into the abysmal depths of depression, disappointment and disillusionment!"
"What happened, Rahul? Have you and Radha quarrelled?"
"Ravi, you know me better, don't you? Will I ever quarrel with my darling Radha? I dote upon her! I worship the ground she treads on! I am her most willing slave waiting to fulfil all her wishes!"
"Oh, yes! Rahul, the whole school knows it."
"I dare not speak a word against her whims or vagaries! I love her more than anyone in this world!"he continued to rant with unabated passion.
"Rahul, calm down! Will you please tell me what exactly happened?"
Rahul did not seem to hear his close friend's words and continued his rambling.
"I held the tissue to her nose even before began to sneeze; held my umbrella over her head even if I had to drench in the rain. I spent sleepless nights fearing she might catch a cold or get fever. Called her as soon as the day dawned to ask if she was alright."
"Oh, yes. Of course I remember it. And she quite enjoyed being always pampered by you. She looked pleased enough with all the attention you showed to her. Well, didn't she openly acknowledge your profuse demonstrations of love?"
"She did. We couldn't have been happier. We were floating in the air like two ethereal beings. Our bliss was sublime. We breathed for each other and lived as one soul in two bodies."
Ravi sighs. "Buddy, come to the point. Your affair is a known story. Tell me what happened to make you feel so tragic!"
"My paradise is lost! My dear one cares no more for me. She scorns my presence. walks with her nose in the air as if I never existed!"
"I can't believe my ears, Rahul! Is it true? Is it possible?"
The poor wretch broke into tears. It was a pitiful sight to see him sobbing like that.
"How can she so easily forget the wonderful time we had together? We sang, danced and laughed like two crazy beings madly in love with each other and felt like being on top of the world!"
"You both made a lovely pair, Rahul! Everybody thought so!"
"When I walked on the road holding her hand in mine I felt taller than I actually am! I felt I am the happiest person on earth!"
"Yes, yes. everything seemed to be alright between both of you!"
"Oh! How we hated to part when the day ended! The night seemed never to end; only after seeing my angel's face in the morning I got back my breath!"
"What were her feelings, Rahul?"
"Everything was OK, Ravi. She reciprocated my deep love to my perfect satisfaction. I was sure there was never in the past and there will never be in the future a more contented couple than we in the whole universe."
"Yes, you did make a perfect match!"
"There was not an inkling of doubt in our belief that we were made for each other!"
Rahul kept talking like one in a reverie.
"There were no secrets between us. we hid nothing from each other. I shared everything with the apple of my eye. Silly or serious, we left nothing out in our daily talks."
"Yes, my boy! Your happy intimacy made both boys and girls of our school envy you!"
Rahul did not seem to hear. Like a person in another world his delirious recollections continued."Heavenly moments they were when we sat together silently in the bench near the pond throwing stones into the water and watching the ripples spreading out."
Ravi patiently allowed him to continue to relive his past days. 
"Her joy knew no bounds when we both spent the hot summer day in the fair, tirelessly weaving through the crowd enjoying the rides, the snacks, the icecreams and all the stalls selling all sorts of stuff."
"Oh! The poor chap!" groaned Ravi to himself.
Rahul's gloom returned with vengeance and his tone changed to utter despair and dejection."Now how unreal it seems! Was it a dream after all?"
He struggled to cope with the cruel reality. His whole spirit was embittered, unable to digest or accept Radha's behaviour.
"How could anyone have imagined such a thing can happen? No use of living after such a tragedy! Oh, Death! Have mercy and embrace me in your arms!"
A lot has been said about love. Not all are laudatory like 'love is sublime'. Some are deprecatory like 'love is blind' and 'love knows no shame'. Love stirs the imaginationand incites innate instincts and impulses in man. 
"Oh my God!" sighed Ravi looking at his friend suffering from the only too common malady of love.
Ravi was at a loss for words to console the heartbroken lover. After allowing him to cry on for a few more minutes Ravi spoke softly choosing his words carefully.
"Well, Rahul, I see no reason why you lose hope like this. You see, there ought to be ups and downs in life. This is a passing cloud. It will be sunshine soon."
"No, Ravi. She has closed the doors against me for ever!"
"Did you by any chance unwittingly commit any indiscreet act?"
"None that I can remember, Ravi! I have gone over that thousand times in my mind. I never thought she will do this to me! It is not fair! I don't deserve to be ditched like this!"
That brought a fresh flow of tears.
Ravi gave time for the poor chap to finish crying. In the meanwhile his mind was seriously trying to understand what is love. Love is a wonderful feeling. It is the axis on which the world rotates. It is a magnet that draws the male and the female towards each other. It is the clever scheme of Mother Nature to perpetuate the species.
The path of love is strewn with both flowers and thorns. Agony and ecstasy are to love like the two sides of a coin. they coexist in the most amazing manner. It is one of the awesome phenomena found in Nature. Inexplicable. Unescapable.
Ravi's analysis continued.
Love can be both constructive and destructive. Unbelievable feats are accomplished because of it. Pathetic failures have been the consequence of it. Monuments have been erected to celebrate it. empires have fallen because of it. Battles are fought and lives are lost for it. Such is the supreme power of love.
Arts and literature never tire of depisting love. The world loves lovers. It is a simple truth, so to say. Love blossoms and flourishes where individuals of both sexes come together and spend many hours in close proximity. educational institutions are ideal places for youngsters to discover their romantic capacities. what Ravi was watching was a classic example.
Ravi broke the silence hoping his friend would have regained his composure.
"But this is very strange. Very odd she should turn her back on you without any reason!"
On hearing these words Rahul screamed, "There is a reason, Ravi, there is a reason!"
Ravi was taken aback by this outburst. He gathered the matter was more serious than he had thought. But he could not fathom the depth of the madman's tragedy.
"You know the reason? Who ever can be behind her change of heart? Parents? Brothers? teachers?"
"None of these. The villain has come like a bolt from the blue."
"Rahul, I don't get you! Who isthe villain are you are talking about?"
"Ravi, do you remember the new admission to our class?"
"Who? That big, fat boy?"
"The same. I hated the pig the very moment he entered our classroom."
"But how does his arrival affect you?"
"Radha's face lit up when the fat pig gave her a broad smile."
"But that is normal; she perhaps wanted to welcome the newcomer."
"No! You are wrong. Somehow things began to change after his arrival."
"Rahul, don't let your imagination make you paranoid. I think you are jealous of the rich brat!"
"Ravi, believe me! He swept her off her feet by that odious grin on his fat pink face and the awful airshe threw about him."
"Come on, boy! I think your suspicions are groundless. I know the swaggering braggart is reeking with his father's filthy wealth."
"I detest the fellow, Ravi! He has snatched my darling from me."
"How are you so sure, Rahul?"
"I saw the rascal slipping a huuuuuuuuge chocolate bar into her hand under the desk during our rhymes class."
"But that is not unusual!"
"You must have seen the blush on her face! And then she grinned like a cheshire cat!"
"My God!"
"Listen! During the interval he pushed her off to the icecream cart and I saw her returning with two cone icecream cones, one in each hand. I have never seen her happier before."
"Really?"
"Yesterday when we were rushing to the prayer hall he thrust a huuuuuuge packet of lollipops in her hands and she giggled in perfect glee!"
"Doesn't sound good!"
"This morning when I greeted her she turned her head away as if I was a stranger! And walked off acting deaf to my calls!"
"That is very bad!"
"When our maths miss was teaching two tables he was helping her tie her shoelaces."
"What a cunning brat he is!"
"Yes, a real scheming villain! They look at each other as if they have virtually gone to some park, completely oblivious of our kindergarten classroom!"
"Atrocious!"
"I am unable to forget the sweet time we both had together before this rascal came upsetting my applecart!"
"I understand how it feels, Rahul!"
That brought on another bout of bitter sobs! Ravi knew not how to console his little friend. Aptly said the bard:"Love's Labour's Lost".

Review of No Man's Land by David Baldacci

Finished reading David Baldacci's awesome novel, No Man's Land. A gripping thriller racing with unslackening tempo. Beautiful narration with alternate chapters describing the adventures(events in the lives) of two different men. I am happy to be not disappointed in finding poetic justice in the end. A positive story about good people in a bad world. A bold statement against unethical war technology. Horrifying ideas and projects born in the overly brilliant brains with super intelligence in science and technology pursued fanatically under the hypocritical hypothesis of "for the greater good"!

வாடி என் செல்லக்குட்டி

வாடி என் செல்லக்குட்டி

கிட்ட வாடி என் வெல்லக்கட்டி

போடா மூக்கோடிப்பயலே

எட்டிப் போடா போக்கிரிப்பயலே

கரிச்சிக் கரிச்சிக் கொட்டாதேடி

என் கரிசனம் ஏன் புரியலேடி

புளிச்சிப் புளிச்சிப் போச்சுடா

பொல்லாத பாசாங்குப் பேச்சுடா

கண் கலங்காம உன்னை பாத்துக்குவேண்டி

கால் செருப்பாக நான் உனக்கு இருப்பேண்டி

கண்ணுக்குள் விரலை விட்டு ஆட்டுவாயடா

மிதியடியாய்த்தான் என்னை மதிப்பாயடா

சமைச்ச கைக்கு வைர வளையல் வாங்கித்தருவேண்டி

கூடமாட ஒத்தாசையா வேலை செய்ய வருவேண்டி

குத்தம் சொல்லாம தின்ன புருஷன் இருக்கானாடா

வீட்டு வேலை செய்யும் லட்சணம் தெரியாதாடா

கேட்டதெல்லாம் வாங்கித்தருவேண்டி நானுனக்கு

கடுமையாய் தினம் உழைப்பேனடி நான் அதற்கு

வானத்து நட்சத்திரமா எவளும் வாங்கித்தர சொல்லுறா

விடுதலைதானடா இன்றைக்கு கேட்கிறா வெடுக்கென்று

சத்தியமா கெட்ட பய நானில்லையடி

தஞ்சாவூர் தலையாட்டி பொம்மை நானடி

காரியமாகுறதுக்கு கல்கண்டா பேசுவே

கடைசியிலே கருவேப்பிலையா வீசுவே

குடையாய் காப்பேனடி வெயில் மழை தாக்காம

குடும்பவிளக்கென உன்னை கும்பிடுவேனடி

பொட்டையின்னு ரொம்பத் திமிரா பேசுவே

கூசாம கை நீட்டுவே கூனிக்குறுகி நிக்க வைப்பே

குச்சி ஐஸ நீ ரசிச்சி சாப்பிடுறதே அழகுதானடி குட்டிப்பெண்ணே

குதர்க்கம் பேசிப் பேசி நழுவிச் செல்லும் செல்லக்கண்ணே

ஐஸையும் உருகாமல் நான் சாப்பிடுவேன் பொடிப்பயலே

யோசிக்காமல் மாட்டிக்கொள்ளவும் மாட்டேன் சின்னப்பயலே

நாளைக்காவது நல்ல பதிலை சொல்லடி தங்கமே

இப்ப மணியடிச்சாச்சி நாம் வகுப்புக்கு போகணுமே

நான்காம் வாய்ப்பாடு மனப்பாடம் பண்ண திணறும் பையா

தூண்டில் இரையில் சிக்கும் மீனென பெண்ணை எண்ணினாயா

சிறப்பாக செய்வேனடி விருதெல்லாம் வாங்கி குவிப்பேனடி

நாளை நாட்டை ஆளும் நம்பிக்கை நட்சத்திரம் நானடி

காட்சிகள் மாறுமா அறியேனடா அறிவாளியே

சரித்திரம் தொடருமா என தெரியலையேடா

நல்ல துணையாய் நண்பனாய் நானிருப்பேனடி

ஊன்றுகோலாய் பற்றிக்கொள்ள இறுதி வரை

ஓடுகிற தண்ணியில எழுதடா உன் வார்த்தைகளை

ஓடிப்போவாயடா கடமையை எல்லாம் கைவிட்டு

புது இலக்கணம் வகுப்பேன் ஆண்மைக்கு என் கண்ணே

விடை கொடுப்பேன் வன்முறைக்கு சின்னப்பெண்ணே

கனவெல்லாம் காணத் தெரிந்தவனே சின்னவனே

கணக்கெல்லாம் தப்பாய் போவதெப்படி எப்போது

அவலங்கள் தொடராது சபதம் எடுப்போமடி

கண்ணியமாய் வாழும் கலை கற்போமடி

காத்திருப்பேன் இளையவனே இனியவனே

கனவானே கனவிது நிசமாய் பலிக்கும் வரை

(பிரதிலிபி கவிதை போட்டிக்கு எழுதியது)